opanować

opanować
глаг.
• господствовать
• завладевать
• овладеть
• одолевать
• пересиливать
• порабощать
* * *
opanowa|ć
\opanowaćny сов. 1. со овладеть чем, покорить что; захватить что;

\opanować miasto захватить город, овладеть городом; \opanować kraj покорить страну; \opanować kosmos покорить (освоить) космос;
2. со подавить, обуздать, укротить что; справиться с чем;

\opanować wściekłość подавить ярость; \opanować wzruszenie (zdenerwowanie) овладеть собой, справиться с волнением; \opanować żywioł обуздать (укротить) стихию; \opanować pożar ликвидировать пожар;
3. kogo овладеть кем, охватить, обуять кого;

\opanowaćł go strach его охватил страх;
4. со овладеть чем, освоить что;
\opanować jakiś język овладеть каким-л. языком; \opanować nową metodę produkcji освоить новый метод производства
+

1. zawładnąć 2. poskromić, okiełznać, zapanować 3. ogarnąć, owładnąć 4. osiągnąć sprawność, nauczyć się

* * *
opanowany сов.
1) co овладе́ть чем, покори́ть что; захвати́ть что

opanować miasto — захвати́ть го́род, овладе́ть го́родом

opanować kraj — покори́ть страну́

opanować kosmos — покори́ть (осво́ить) ко́смос

2) co подави́ть, обузда́ть, укроти́ть что; спра́виться с чем

opanować wściekłość — подави́ть я́рость

opanować wzruszenie (zdenerwowanie) — овладе́ть собо́й, спра́виться с волне́нием

opanować żywioł — обузда́ть (укроти́ть) стихи́ю

opanować pożar — ликвиди́ровать пожа́р

3) kogo овладе́ть кем, охвати́ть, обуя́ть кого

opanował go strach — его́ охвати́л страх

4) co овладе́ть чем, осво́ить что

opanować jakiś język — овладе́ть каки́м-л. языко́м

opanować nową metodę produkcji — осво́ить но́вый ме́тод произво́дства

Syn:

Słownik polsko-rosyjski. 2013.

Игры ⚽ Нужно решить контрольную?

Полезное


Смотреть что такое "opanować" в других словарях:

  • opanować — dk IV, opanowaćnuję, opanowaćnujesz, opanowaćnuj, opanowaćował, opanowaćowany opanowywać ndk VIIIa, opanowaćowuję, opanowaćowujesz, opanowaćowuj, opanowaćywał, opanowaćywany 1. «zdobyć władzę nad czymś; zawładnąć» Opanować miasto, kraj. 2.… …   Słownik języka polskiego

  • opanować (się) — {{/stl 13}}{{stl 7}}ZOB. opanowywać (się) {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • opanowywać się – opanować się — {{/stl 13}}{{stl 7}} powściągać swoje wzburzenie; zaczynać panować nad sobą : {{/stl 7}}{{stl 10}}Z trudem się opanował. Płakała i nie mogła się opanować. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • opanowywać — → opanować …   Słownik języka polskiego

  • opanowywać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ib, opanowywaćowuję, opanowywaćowuje, opanowywaćany {{/stl 8}}– opanować {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Ia, opanowywaćnuję, opanowywaćnuje, opanowywaćany {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • przezwyciężyć — dk VIb, przezwyciężyćżę, przezwyciężyćżysz, przezwyciężyćcięż, przezwyciężyćżył, przezwyciężyćżony przezwyciężać ndk I, przezwyciężyćam, przezwyciężyćasz, przezwyciężyćają, przezwyciężyćaj, przezwyciężyćał, przezwyciężyćany «pokonać, zwalczyć,… …   Słownik języka polskiego

  • nieopanowanie — I n I, blm 1. rzecz. od nie opanować Nieopanowanie pamięciowe roli. 2. «brak panowania nad sobą» Cechowało go nieopanowanie i gwałtowność. Moment nieopanowania może doprowadzić do katastrofy. nieopanowanie się rzecz. od nie opanować się. II… …   Słownik języka polskiego

  • opanowanie — n I 1. rzecz. od opanować. 2. «panowanie nad sobą, spokój» Dzięki jego opanowaniu nie doszło do konfliktu. opanowanie się rzecz. od opanować się …   Słownik języka polskiego

  • otamować — dk IV, otamowaćmuję, otamowaćmujesz, otamowaćmuj, otamowaćował, otamowaćowany otamowywać ndk VIIIa, otamowaćowuję, otamowaćowujesz, otamowaćowuj, otamowaćywał, otamowaćywany «odgrodzić coś przez postawienie tamy, postawić tamę przy czymś»… …   Słownik języka polskiego

  • pohamować — dk IV, pohamowaćmuję, pohamowaćmujesz, pohamowaćmuj, pohamowaćował, pohamowaćowany 1. «powściągnąć, powstrzymać, ukrócić, opanować» Pohamować namiętność, radość, wesołość, wściekłość, zdumienie. Pohamować czyjś zapał. 2. «zmniejszyć prędkość;… …   Słownik języka polskiego

  • porwać — dk IX, porwaćrwę, porwaćrwiesz, porwaćrwij, porwaćał, porwaćany porywać ndk I, porwaćam, porwaćasz, porwaćają, porwaćaj, porwaćał, porwaćany 1. «schwyciwszy, schwytawszy zabrać, uwieźć, uprowadzić kogoś, coś siłą, przemocą, wbrew czyjejś woli»… …   Słownik języka polskiego


Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»